Een gedicht van mijn vrouw voor iedereen die een steuntje in de rug kan gebruiken omdat kanker hun  deel is geworden.

Wat ooit was

Dag haar, dag mooi dik donkerblond haar
Je was me dierbaar, vele jaren heb je me gediend
Nu is het tijd voor iets anders
Maar het afscheid valt me zwaar

Hoe kom je straks terug na het langdurige gemis
Misschien wel mooier en sterker
Mischien wel grijzer en wijzer
Ik kan niet wachten tot het zover is

Hoe zou het zijn: mijn bolletje in de lentezon
Maar eerst wacht de winter, de kale koude winter
En ga ik verstillen
Zoals de rups zich terugtrekt in zijn cocon

Om vervolgens uit te vliegen, herboren als vlinder
Zonder zorgen voor de dag van morgen
Een nieuwe horizon tegemoet
En zonder enige hinder…

van wat ooit was

Jannie Tichelaar